หมาลูกบ้านที่ว่าน่ากลัว เมื่อหลุดก็ต้องสู้สุดใจ | Sammakorn

ได้รับแจ้งจากแม่บ้านที่คลับเฮาส์ว่ามีน้องหมาหลงมาจึงรีบเข้าไปตรวจสอบ ตอนแรกคิดว่าจะเป็นน้องชิวาว่าตัวจิ๋วที่หลุดมาหลายวันก่อนหน้านั้นแล้วเราช่วยประกาศพาน้องกลับสู่เจ้าของ จึงตั้งใจว่าจะรีบพาไปส่งที่บ้านหลังเดิมนั้น แต่ปรากฎว่าเป็นหมาตัวใหญ่หนักราวๆ 20 กก. คล้ายหมาพันธุ์บูลเทอเรียผสมพิทบูลแต่ตัวสูงยาว ขณะนั้นก็มีลูกบ้านท่านอื่นที่มาเดินเล่นแถวสวนสาธารณะยืมล้อมอยู่แต่ไม่มีใครกล้าจับเลย กลัวน้องกัดเพราะน้องตัวใหญ่มากแถมน้องยังขู่ด้วย แต่เราเองสังเกตสายตาของน้อง ดูเหมือนจะขู่เพราะความกลัวเสียมากกว่า จึงให้คุณลุงรปภ.ลองเดินตามหาเจ้าของภายในซอยที่เราเจอน้อง ปรากฏว่ามีบ้านที่น่าสงสัย 1 หลังที่เปิดประตูรั้วทิ้งไว้ เป็นบ้านที่เรารู้สึกคลับคล้ายคลับคลาเหลือเกิน ใช้เวลาไม่นานก็นึกออกว่าบ้านหลังนี้คือหลังที่ส่งแจ้งปัญหามาถึงเราบ่อยๆ

เรามั่นใจว่าน้องหมาต้องเป็นของบ้านหลังนี้แน่ เพราะจำรูปโปรไฟล์ในไลน์ที่เด้งบ่อยๆ ของลูกบ้านท่านนี้จะมีน้องอยู่ในรูปด้วย เราจึงทำการติดต่อไป น้ำเสียงของลูกบ้านที่เคยได้ยินกับตอนนี้แตกต่างกันมาก ลูกบ้านเป็นห่วงน้องหมามาก และแจ้งว่าตอนนี้อยู่ต่างจังหวัด อีกหลายชั่วโมงกว่าจะกลับมาถึง ในขณะนั้นเราเข้าใจดีเลยว่า "น้องหมาคือคนในครอบครัวของลูกบ้าน คือดวงใจของลูกบ้าน" เราจึงลองหาสารพัดวิธีที่จะพาน้องกลับเข้าบ้าน ลูกบ้านท่านอื่นที่อยู่ในเหตุการณ์ก็น่ารักกันมาก กลับบ้านตัวเองไปเอาขนม เอาสายจูงมา ในตอนนั้นหลายคนพยายามช่วยกันแต่น้องดูหวาดกลัวมาก ไม่ยอมให้จับและพยายามหนีเข้ามุมอย่างเดียว น้องขาสั่น ไม่ยอมเดิน หูตกหางตกไปหมด เราสอบถามกลับไปหาลูกบ้านจึงได้ทราบว่าน้องชื่อ"เดมี่" ลูกสุนัข 5 เดือน พันธุ์โดโกอาร์เจนติโน่ ตอนนั้นในใจของเราก็กล้าๆกลัวๆ เพราะเคยโดนสุนัขกัดแถมน้องก็ตัวใหญ่มากจริงๆ แต่ความรับผิดชอบในหน้าที่ที่ต้องดูแลทุกชีวิตก็ต้องมา การดูแลลูกของลูกบ้านคือสิ่งสำคัญ เราเลยลองเรียกชื่อน้องและลองเอามือลูบหัว..แม้จะเสียวมือหายเหมือนกัน จากนั้นน้องดูไว้ใจเรา เข้ามาใกล้ ยอมให้เรากอด แล้วเอาหน้ามาซุกที่เรา ท่ามกลางฝนตกพรำและความตื่นเต้น แม้เราเองจะเปรอะเปื้อนไปหมดแต่ภาพนั้นเป็นภาพที่น่ารักมาก ลูกบ้านท่านอื่นที่มาช่วยต่างพากันดีใจที่เราเริ่มรับมือกับน้องได้ จากนั้นเราก็พยายามจูงน้องกลับบ้าน ระหว่างทางเดมี่ถูกน้องหมาของบ้านอื่นเห่าใส่ก็ตกใจกว่าเดิม ขาสั่น เดินไม่ออก ตอนนั้นเราไม่รู้จะทำอย่างไร ไหนๆ น้องก็ยอมให้เรากอดแล้ว เราจึงพยายามอุ้มน้องโดยมีลุงรปภ.เข้ามาช่วย และลูกบ้านท่านอื่นที่คอยส่งกำลังใจจนสามารถพาเดมี่กลับเข้าไปในบ้านได้สำเร็จ

พอเข้าไปในบ้านได้ ความรู้สึกของเดมี่คงดีใจมากๆ ที่ได้กลับบ้าน วิ่งวนไปมารอบบริเวณหน้าบ้านอย่างสบายใจ ต่างจากตอนที่ยืนหวาดกลัวอยู่ข้างนอก ส่วนเราเองก็ภูมิใจมากเช่นกันที่สามารถเอาชนะความกลัวของตัวเองแล้วได้ช่วยเหลือลูกบ้านท่านนี้อย่างสุดความสามารถ และที่ประทับใจกว่าคือน้ำใจจากลูกบ้านทุกท่านที่มาช่วยน้องหมาในวันนั้น

พุฒิทิฐฏา หนูไชสง

ผู้ช่วยผู้จัดการโครงการ